پِیراں وَیلے دفتر دَے وَل ٹُریا جاواں
ٹُریا جاواں ،سَو راہیاں رَل ٹُریا جاواں
وِچ بازاراں اِنساناں دا میلہ لگیا
کُجھ نازک جئے مہندی رَنگے ہتھیں آئیاں
وَیلے دی سوہنی اَسواری والیاں وَاگاں
کُجھ ہتھاں نوں محنت دے کنڈیاں نے چِھلیا
اَکھاں مِیٹ کے عدم دیاں راہوں دے اُتے
کوئی ٹریا جاوے اَگے ، کوئی پِچھے
مُڑدی سٹرک دے نالوں پانی نالی وِچوں
تڑفد ا ہویا ، غصہ کھاندا نظریں آوے
ٹھوکراں کھاندا،رِڑداہویا،ٹُریاجاوے
اَوہو اَوکڑ، اِکو منزل پاون دے لئی
ڈگدے ڈھیندیاں،اوہدی ٹور مرے ورگی اے
اوہدی جیڑی مجبوری اے ، میری وی اے
چُپ دی بُکل مارکے اُڈدا ہویا پنچھی
دل وچ آساں والے جال نوں بُنندا جاوے
چُگن دے لئی اپنے حصے دے کُجھ دانے
ایس حیاتی والیاں تیز ہواوں وِچوں
روندیاں ہویاں سب نوں پینڈاکرناںپیندا
مینوں ٹُردیاں ، اوہنوں اُڈدیاں لنگناں پیندا
اوہ اِک اَنھی منگتی ، ڈِگدی ڈھیندی آئی
پئی اِس چوک دے کھمبے نوں پھڑکے بہہ جاوے
راہیاں اَگے ترلے پاوے، ہاڑے پاوے
پھیلی ہووئی اَوس دی خالی ، میلی جھولی
اَوہدا ٹھُوٹھا،اوہدے ہاڑے، اوہدے ترلے
میرے دفتر، میری میز تے مِسلاں ورگے
اجے تے بال ایاناایں، ایہنوں کیہ پئی اے
اجے تے پُھلاں داوی بھارایہہ چُک نہ پاوے
عِلماں دی پَنڈ سرتے چُک سکولے جاوے
ایس حیاتی دے راہیاں نال رہواں اُتے
اِکو جئیاں مالکا ! تیریاں تقدیراں نیں
نِکیاں وڈیاں دے پیراں وچ زنجیراں نیں
گزری رات دیاں یاداں نوں بُھلن دے لئی
کَھوکھے اُتے پان خریدن دے لئی آئی
چِینگے لاندی جگ تے ہسدی ہسدی’’ بائی‘‘
اوہدے تَے میرے وچ بھانویں فرق اےکتناں
اوہدیاں فکراں ،میریاں فکراں اِکو جئیاں
کِنج گزرے گی آون والی رات اَساڈی
چھُوٹاں وَٹدی،لِشکاں ماردی کارجے گزری
رستے والی دھوڑ وی پاسہ مار کے اُٹھی
اُٹھ کے تھوڑی دیر لئی اوہدے پِچھے نَسی
چپے چپے اُتے ٹھُڈے کھاندیاں رہناں
اُڈناں،ڈِگناں اُتے تھلے، ایہو کُجھ اے
وچ حیاتی ساڈے پَلے ، ایہو کجُھ اے
باگاں دے وچ بھنورے کدرے رس پئے چوسن
پھُلاں دارس،وانگ شراباں نشیاں بھریا
کدرے اِک کَوڑا جہیاگھُٹ پانی د ا لبھیا
سڑدے ہووئے، گَلدے ہووئے چھَپڑ اندر
رینگدے ہووئے اِ ک کیڑے نوں پیون دے لئی
مقصد اِکو اے پئی دَو پل جیون دے لئی
سورج چانن لَے کے پھُٹیا فجریں ویلے
جس دے وچ حیاتی والادریا وَگے
مُڑکاچَووے،اَتھرواں داہَڑ جیا لگے
ایس دیاں لہراں دے وچ پئے رُڑدے جاون
منگ د ا ٹھُوٹھا یا جمشیدی پیالہ ہووے
قلم ،کُہاڑی ، داتری یاگرمالہ ہووے
پِیراں وَیلے دفتردَےوَل ٹُریاجاواں
ٹُریاجاواں ،سَوراہیاں رَل ٹُریا جاواں
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
طلوعِ فرض : مجیدامجد
سحر کے وقت دفتر کو رواں ہوں
رواں ہوں، ہمرہِ صد کارواں ہوں
سرِ بازار انسانوں کا انبوہ
کسی دستِ گل اندوزِ حنا میں
زمانے کی حسیں رتھ کی لگامیں
کسی کف پر خراشِ خارِ محنت
عدم کے راستے پر آنکھ میچے
کوئی آگے رواں ہے کوئی پیچھے
سڑک کے موڑ پر نالی میں پانی
تڑپتا تلملاتا جا رہا ہے
زدِ جاروب کھاتا جا رہا ہے
وہی مجبوریِ افتادِ مقصد
جو اس کی کاہشِ رفتار میں ہے
مرے ہر گامِ ناہموار میں ہے
کوئی خاموش پنچھی اپنے دل میں
امیدوں کے سنہرے جال بن کے
اڑا جاتا ہے چگنے دانے دنکے
فضائے زندگی کی آندھیوں سے
ہے ہر اک کو بچشمِ تر گزرنا
مجھے چل کر، اسے اڑ کر گزرنا
وہ اک اندھی بھکارن لڑکھڑائی
کہ چوراہے کے کھمبے کو پکڑ لے
صدا سے راہگیروں کو جکڑ لے
یہ پھیلا پھیلا، میلا میلا دامن
یہ کاسہ، یہ گلوئے شورانگیز
میرا دفتر، میری مسلیں، میرا میز
ابھی کمسن ہے اس کو کیا پڑی ہے
جسے جزداں بھی اک بارِ گراں ہے
وہ بچہ بھی سوئے مکتب رواں ہے
شریکِ کاروانِ زندگانی!
یہ کیا ہے مالکِ زندانِ تقدیر!
جوان و پیر کے پاؤں میں زنجیر!
شبِ رفتہ کی یادوں کو بھلانے
دکاں پر پان کھانے آ گئی ہے
جہاں کا منہ چڑانے آ گئی ہے
ہے اس میں مجھ میں کتنا فرق! لیکن
وہی اک فکر اس کو بھی، مجھے بھی
کہ آنے والی شب کیسے کٹے گی!
چمکتی کار فراٹے سے گزری
غبارِ رہ نے کروٹ بدلی، جاگا
اٹھا، اِک دو قدم تک ساتھ بھاگا
پیاپے ٹھوکروں کا یہ تسلسل
یہی پرواز بھی، افتادگی بھی
متاعِ زیست اس کی بھی، مری بھی
گلستاں میں کہیں بھونرے نے چوسا
گلوں کا رس، شرابوں سا نشیلا
کہیں پر گھونٹ اک کڑوا کسیلا
کسی سڑتے ہوئے جوہڑ کے اندر
پڑا اک رینگتے کیڑے کو پینا
مگر مقصد وہی دو سانس جینا
وہ نکلا پھوٹ کر نورِ سحر سے
نظامِ زیست کا دریائے خونناب
پسینوں، آنسوؤں کا ایک سیلاب
کہ جس کی رو میں بہتا جا رہا ہے
گداگر کا کدو بھی، جامِ جم بھی
کلھاڑی بھی، درانتی بھی، قلم بھی!
سحر کے وقت دفتر کو رواں ہوں
رواں ہوں ہمرہِ صد کارواں ہوں
