کِتّھے مہر علی کِتّھے تیری ثنا

پیر مہر علی شا ہؒ
اَج سِک متراں دی ودھیری اے
کیوں دلڑی اُداس گھنیری اے؟
لُوں لُوں وِچّ شوق چنگیری اے
اج نیناں لائیاں کیوں جھڑیاں؟
الطَّیفُ سَریٰ مِنْ طَلْعَتِہ
وَاشَّدْ وُبَدیٰ مِنْ وَّقرتِہ
فَسکَرْتُ ھُنَامِنْ نَظْرَتِہ
نیناں دیاں فوجاں سر چڑھیاں
مُکھ چند بدر شعشانی اے
مَتھّے چمکے لاٹ نُورانی اے
کالی زُلف تے اَکھّ مستانی اے
محّموُر اکھّیں ہن مَدھ بھریاں
دو اَبرُو قوس مثال دِسّن
جیں تُوں نوکِ مثرہ دے تیر چھُٹن
لباں سُرخ آکھاں کہ لعلِ یمن
چِٹّے دند موتی دیاں ہِن لڑیاں
اس صورت نوں میں جان آکھاں
جان آکھاں کہ جانِ جہان آکھاں
سچ آکھاں تے رب دی شان آکھاں
جس شان تھیں شاناں سب بنیاں
ایہہ صورت ہے بے صورت تھیں
بے صورت ظاہر صورت تھیں
بے رنگ دِسّے اس مورت تھیں
وِچ وحدت پُھٹیاں جد گھڑیاں
دَسّے صورت راہ بے صورت دا
توبہ راہ کی عین حقیقت دا
پر کمّ نہیں بے سُو جھت دا
کوئی ورلیاں موتی لے تریاں
ایہا صورت شالا پیش نظر
رہے وقت نزع تے روزِ حشر
وِچّ قبر تھے پُل تھیں  ہوسی گُزر
سب کھوٹیاں تھیسن تد کھریاں
یُعْطِیْکَ رَبُّکَ داس تُساں
فَتَرْضیٰ تھیں پوری آس اساں
لج پال کریسی پاس اساں
وَاشْفَعْ تُشَفَّعْ صحیح پڑھیاں
لاہو مُکھ توں مخّطط بردِ یمن
من بھانوری جھلک دکھائو سجن
اوہا مِٹھیاں گالیں الائو سجن
جو حمرا وادی سَن کریاں
حُجرے توں مسجد آئو ڈھولن
نُوری جھات دے کارن سارے سِکن
دو جگ اکھیاں راہ دا فرش کرن
سب اِنس و ملک حُوراں پَریاں
اِنہاں سِکدیاں تے کُر لاندیاں تے
لکھ واری صدقے جاندیاں تے
اِنہاں بَردیاں مُفت و کاندیاں تے
شالا آون وت بھی اوہ گھڑیاں
سُبْحَانَ اللہ مَا اَجْمَلَکَ
مَا اَحْسَنَّکَ مَا اکْمَلَکَ
کِتّھے مہر علی کِتّھے تیری ثنا
گُستاخ اکھّیں کِتّھے جالڑیاں