شاعر: شہزاد تابش
اکھر باہجوں پیار فسانے رہ گئے نیں
ٹٹے تیر تے کئی نشانے رہ گئے نیں
گزرے وقت نوں کول بٹھا کے پچھاں گا
کتھے میرے یار پرانے رہ گئے نیں
شہراں دی آبادی اندر لگدا اے
باہروں میلے، وچ ورانے رہ گئے نیں
غربت تے مجبور بدن دے لاشے تے
اکھاں وچوں نیر وسانے رہ گئے نیں
نویں جہان دا تینوں سولنگ دساں میں
میرے اندر ویکھ زمانے رہ گئے نیں
اوہو ایس جہان تے پکھا کول جدے
لفظاں دے انمول خزانے رہ گئے نیں
اج وی میرا سجن میرا سجن اے
انج وی نئیں خود غرض یرانے رہ گئے نیں
کج دے نال نبھائی ساہنواں لے دے کے
کج دے باقی قرض چکانے رہ گئے نیں
تابشِ کج کج خواباں دی تعبیر ملی
کج خواباں دے خواب سراہنے رہ گئے نیں
شہزاد تابش
